Pisarz, publicysta i dramaturg, pierwszy prezes Polskiego PEN Clubu. Urodził się w 1864 roku w Stawczynie. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej herbu Jelita. Wychował się w Ciekotach w Górach Świętokrzyskich. Trudności finansowe i początki gruźlicy spowodowały, że gimnazjum ukończył w 1886 roku bez uzyskania matury. W tym samym roku rozpoczął studia w Instytucie Weterynarii w Warszawie. Wkrótce jednak porzucił studia i podjął pracę jako guwerner w domach ziemiańskich. Z powodu trwałych problemów zdrowotnych większość życia spędził w podróży, poszukując odpowiedniego dla siebie klimatu. Przez kilka lat pracował jako bibliotekarz w szwajcarskim Rapperswilu, gdzie powstały „Syzyfowe prace”, jego pierwsze duże dzieło. Po powrocie do kraju pracował w Bibliotece Ordynacji Zamojskiej w Warszawie. Dopiero od 1904 r. mógł poświęcić się pracy pisarskiej. Mieszkał w Paryżu, później w Zakopanem, a po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wrócił do Warszawy. W latach 20. osiedlił się w Konstancinie w willi „Świt”, a później mieszkał na Zamku Królewskim w Warszawie. Autor powieści: „Ludzie bezdomni”, „Popioły”, „Wierna rzeka”, „Wiatr od morza”, „Przedwiośnie” oraz innych. W swoich powieściach często sięgał po wątki historyczne. Nazywany „sumieniem polskiej literatury” z powodu społecznego zaangażowania oraz wrażliwości na ludzką krzywdę i biedę zawartej w jego twórczości. Zmarł w 1925 r. w Warszawie.